przehuśtane (wiersz)

kiście jarzębin czerwone

nad zardzewiałą huśtawką

słupy oczu zamglonych

wspomnienia odbite czkawką

siedzeniem niegdyś pijanym

gitarą grane marzenia

że świat człowiekiem wspaniały

i nie ma nic do stracenia

wiarą przeufnej duszy

z piersi na oścież otwartej

że warto kopie pokruszyć

stawiając na jedną kartę

młodości ślepe ufanie

zdradą na poły rozdarto

w nawiasie żalem pytanie

warto li było nie warto

czerwone kiście jarzębin

nad zardzewieniem huśtawki

starość rekinów bezzębnych

nie godzi się na poprawki