Sadness (wiersz)

ze stołu sfrunęły szklanki

w ułamku sekundy zatrzymał się czas

zastanawiając mnie dlaczego

dziewczynka siedząca na kolanach babci

zaniesie się w płacz

wołając moje imię

gdy ruszy świat

wszak to ja jestem zły

będę wkurwiony

witając melancholię

chciałem tylko odejść

poczuć się wolny

poukładać myśli w dyskusji

szkło rozprysło się na posadzce

melancholia zrazu tak inaczej

podgrzewa krew w żyłach

nieswojo zaraża nienawiścią od siebie

odmiennie zniewala rozum

'nie pozwala na takie chuligaństwa'

wszystko już było

nie raz tak samo

słyszałem płacz dziecka

odchodząc w zapomnienie