jestem, będę (wiersz)

...usprawiedliwiony :)

"ściernisko i nakłute nań czerwone słońce" - bardzo zatrzymało (i zaniepokoiło)

Dwie ostatnie strofy szczególnie.

Całość zatrzymuje.Bardzo mi się podoba.

wszystkie razem i każda z osobna jest wierszem.

Kuba! powróciłeś z pisaniem tak dobry, jakie pamiętam. ulubiam i czerwoną gwiazdę proponuję. kto popiera?

ależ że też!

to teraz wszystko w rękach Tomasza

jak ja to lubie kiedy wszystko ode mnie zalezy. ta chwila niepewnosci co zrobie prawda??

zarty zartami a tekst swietny oczywiscie

bardzo szanownemu koleżeństwu dziękuję :)

Nie skomentuję, a powiem tylko, że nie ma o czym mówić, bo tekst to parę lig przed pierwszą ligą!
Gratuluję!
Pozdrawiam serdecznie!

Cóż mogę dodać ,że bardzo mi się podoba -banał
wyśmienicie i ze smakiem

hę?

"jesteś kolorowym paciorkiem
na mojej pogańskiej dłoni"
i
"ściernisko i nakłute nań czerwone słońce"
zatrzymało mnie najbardziej.
Cały wiersz uważam za świetny! . Dlaczego obok czerwonej nie ma tu niebieskiej gwiazdki? ;>

była niebieska, ale ula mi zjadła :/

O, jaka szkoda! to tak, jak Prastary moją.A to gwiazdkożercy!

niesamowity wiersz , ukłony uniżenia składam, pozdrawiam.

Sorka. :P

wartościowy tekst,podoba mi się.. :)

świetny wiersz, jestem pod wielkim wrażeniem

"kwietniowe wagary tylko we dwoje
i zawrót głowy od smaku jej śliny"

bardzo dobry tekst - można się wczuć w smak tej chwili ;)

bardzo wartościowy wiersz.

Bardzo nierówny wiersz, momentami nieznośnie banalny, w tej formie absolutnie nie do przyjęcia.

Tytuł: nie wiem co ma wspólnego z tekstem, nie widzę uzasadnienia.

Ten inwokacyjny tryb, połączony z pseudo-młodopolską dramaturgią (w pierwszym i trzecim wersie) jest nie do przyjęcia. Słowo "życie" to już ryzyko, odważnie i naiwnie jak u siedemnastoletniej debiutantki, a do tego "splugawione"! Ten wers, jeśli nie brać go jako jawnej parodii, jest nie do obronienia. Ciężar ładunku lirycznego w trzecim wersie powoduje, że już nie czytelnik łka ze wzruszenia, to łka sam stworzyciel... wiersza oczywiście. Nie dość, że "biedne", to jeszcze "drżące"! Autor nie pozostawia tu czytelnikowi innej możliwości jak wybuchnąć niekończącym się szlochem. Potem dobija go trzysta dziewięćdziesiąt pięć razy rzuconym bez żadnego uzasadnienia zaklęciem. Co to za magia liczb? Skąd uzasadnienie ich użycia w tekście?

W trzeciej strofie znajdujemy : " była wieloma i żadną/ a jednak była" - Co to za banał ?! Nie wierzę...
Może dlatego kiedy napotykam w końcówce "sąd dni", nie potrafię pochylić czoła. Raczej marszczę je ze zdziwienia.

Z kolei w niektórych miejsch w tym wierszu znajdujemy prawdziwe Perły, nie tylko perełki:
W czwartej strofie: " potem już tylko spacer po wodzie/ i przyjęta na wiarę obecność" - rewelacja, delikatne, inteligentnie i zmysłowe, mimo oczywistych konotacji biblijnych;
"jesteś kolorowym paciorkiem/ na mojej pogańskiej dłoni - Świetne! nośne, poruszające; piękny obrazek.
I od tego mógłby Pan zacząć raz jeszcze, Drogi Autorze. Powodzenia życzę.

fiu fiu...