Zagajnik (wiersz)

Zagajnik

Wpadły dęby w brzóz gaik, niedawno sadzonych

Hej,  dalejże wybierać kochanki i żony,

Przebierać natarczywie wśród zielonych brzózek,

W tych co bardziej stłoczone i tych bardziej luzem.

Brzozy radość wyszumią w mgielnych dnia porankach,

Każda wśród dębów widzi swojego kochanka,

Z kory się rozdziewając, gałązką podnieca,

Głaszcząc dębów czupryny, błyszczy i prześwieca.

I spełnia się radosne, dębowe kochanie

Szumem wiatru, podnietą, konarów pląsaniem,

Gdzie gałąź się z gałęzią mijając nie mija,

Wszystkie razem zajęte i każda niczyja.

Tak patrzą brzozy wiotkie w te dębowe oczy,

Że się cały zagajnik wzajem zauroczył,

A dęby przytulają źrenice brzozowe,

Zmieniając świat w łożnicę,  w zieloną alkowę.

Później, nikt już nie zastał brzozowego gaju,

I dęby potężniały pilnując swych rajów,

Nie było też oddzielnie dębniaka młodego,

Brzozy ciągle szeleszczą marsza weselnego.

Nie wpadł więc by na pomysł przechodzień przygodny,

Widząc zgodnie szumiący las brzozo-dębowy,

Że kiedyś dęby przygnał poryw serca głodny,

A wcześniej był zagajnik zielono brzozowy.