rdzeń wezbranych żył

Najpierw jest rytm i ciemność. Zaczniesz się

falą krwi przez usta, zaczniesz krzykiem: "jestem!"

zanim minie przestrzeń.

Pulsujesz w takt obcych szeptów, nagle obcy język

kształtuje myśl na podobieństwo cudzych błędów.

Każda twarz pomieści twój strach, każdy wzrok

odbije otchłań, zniknie grunt spod nóg, mówili -

nadzieja umrze ostatnia i to nie była prawda.

Tylko raz śni się wolność, śni się niebo otwarte

na przestrzał. Wtedy biegniesz po wszechświat,

na dnie horyzontu pęd zdarzeń zrodzi pewność:

jesteśmy w próżni sami, jest tylko rytm i ciemność.