za długi (wiersz)

po każdej śmierci mniej mnie w sobie
po narodzinach nigdy więcej
bo choć poeta to wciąż człowiek
a ludziom opadają ręce

bo ile można mieć nadziei
ile zachodów utraconych
wierzyć że wszystko można skleić
że jeśli tli się to wciąż płonie

i że przeprosić można miłość

choć ona sama nie wie za co
tak się Agnieszko porobiło
że swe rachunki duszą płacę

a kiedy dojdę już do końca
wierzę że debet nie zostanie
bo przecież zawsze będziesz Słońce
moim ostatnim miłowaniem