wczesną jesienią mamutom na żal się zbiera (wiersz)

są we mnie deszcze i słońca normalniejszych czasów

kiedy miało się kontakt wzrokowy z posiłkiem a nie z plazmą

i gdy zęby się myło z przejęciem a nie z miną człowieka rośliny

mam w sobie dużo starej krwi nieodkochanej w żadnej z nich

one mają teraz życia dzieciate myszowate rybiaste lub dookołaświatowe

jedne piorą poszarzałe gacie inne mierzą satynowe majtki ze wstążki

ale myśl o mnie ogrzewa je nie bardziej niż sznurek między pośladkami

mają w sobie dużo świeżej krwi potrzebnej do różańców i kręcenia tyłkiem

czasem wymieniamy wirtualne serdeczności

deszcze i słońca na ramionach i pomiędzy ustami

przykra archeologia