pokuta

idę wilczym śladem za księżycem

polując na ostatnie braterstwo

schowana w miękkim śniegu

wataha krąży w żyłach 

omijam srebrne struny wnyków

jestem z nią przeciw niej

gdy zerwą się ostanie więzy

zabije mnie nadmiar wolności

z drzew wiatr otrząsa siwiznę

zaciemniając bielą widma

budzi przeszłe duchy grzechów

ukryte w wygasłych ruinach

mam wszystko nie mając nic

srebrniki zostały u sytych

głód w trzewiach jak drzwi

wyprowadza na inne powietrza

szerokim uśmiechem wilcze kły

dają nadzieję na dobry sen

nie obudzi z niego zdrada

biel kości pokryje śnieg