czarny proch (wiersz)

zdarte jak papier latawców

wszystkie drzwi doczesności

otwierają bańki mydlane

wanien pełnych krwi

grawitacja wiąże wschody

z każdym upadłym ziarnem

pies na murze pilnuje

przegranych weteranów

szczy zapomnieniem

na popękane nagrobki

sprzeczności w jednej linie

plotą los w proch 

na szyjach wyzwolonych

czy i wy to widzicie

czerwień chmur zapowiada

powrót dawnych opowieści

ruszyła już lawina