Nauczycielki z poematu Baby Polskie (wiersz)

Nauczycielki, co jest jasne,

(w sukienkach pięknych, choć przyciasnych)

oddają wszystko tej nauce,

by się mężczyzną stawał uczeń.

Matematyczka w kilku wzorach

mnoży powierzchnię kalafiora,

by piękna pani od biologii

umiejscowiła go wygonie.

W chemii substancji różnych siła,

by katechetka namaściła

to co fizyczka tak postawi,

że na muzyce się rozdziawi

pani co uczy grać na sprzęcie

który się ledwo mieści w ręce.

Lecz jeśli uczeń z ciebie słaby:

trójkąty mnożysz przez sylaby,

z odwłokiem mylisz myszkę śmiałą,

działasz na ciało by spadało,

nauczycielka, zgodnie z prawem,

każe powtórzyć ci zabawy

z panem, co ci wyłuszczy racje,

by zorientować orientację.

Przykre: no, ale się zdarzają

tacy, co ciągle oblewając,

trafią do szkoły u zakonnic,

gdzie robią za zamiennik gromnic.

Pod czujnym okiem no i pejczem

skończą w kościele.

Albo w sejmie.