krótki wiersz o bezkresie (wiersz)
Grzesiek z nick-ąd
Jest we mnie wyryta głęboko
tamta ścieżka z tobą donikąd,
w której radość budziła niepokój,
że ostatnią być może muzyką.
Jest wycięty smutek pod żebrem
jak dwa serca w korze bukowej,
które zrosły się harde i gniewne,
a nie zdążył wyrosnąć z nich człowiek.
I są ludzie tlumni szaleni,
którym młodość i miłość nie służy.
Tylko nie ma we mnie zieleni,
bym cię umiał jeszcze obudzić.
przysłano:
13 lipca 2018
(historia)
przysłał
Grzesiek z nick-ąd –
13 lipca 2018, 13:54
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się