Apatura iris I – V (cykl wierszy w dwugłosie) (wiersz)

Cykl "Apatura iris I- V” pochodzi z tomiku poezji: "Rozmowy liryczne i poezje - część 3"  Autorów:

http://www.lulu.com/shop/el%C5%BCbieta-augu%C5%9Bci%C5%84ska-and-andrzej-feret/rozmowy-liryczne-i-poezje-cz%C4%99%C5%9B%C4%87-3/paperback/product-24441791.html

oraz z tomu Boski Chór 14

(praca zbiorowa, pod red. Y. Popławska, T. Hutyra. K. Stawiarski, K. Dominik, wraz z zespołem autorów):

http://www.lulu.com/shop/thaddeus-hutyra-and-konrad-stawiarski-and-kasia-dominik/boski-ch%C3%B3r-14/paperback/product-24335894.html

myśli niezapisane (Apatura iris I)

choć dzielą nas góry rzeki i niziny
to jednak dróg wiele łączy się przeplata
gdy będziesz na szlaku - Apatura iris
spotkasz mnie kochanie na skraju wszechświata

Mona

myśli zapisane (Apatura iris II)

na skraju Wszechświata tam będę i czekał
na skraju modlitwa o ciebie kochana
na skraju na szlaku Apatura iris
motylem dróg wiele na szlaku wytrzymam

i tam mnie spotkasz, gdzie na skraju czekam
na skraju Wszechświata – tam gdzie głos kochany
tam spotkasz w przeplocie miłego człowieka 
tam gdzie się połączym losem przeplatanym. 

Na Wszechświata skraju szlaki poprzeplatam.

Andrzej Feret 

myśli niezapisane (Apatura iris III)

na skraju na skraju lecz wieczorną porą
czy zdołasz przemierzyć szlak gdzie wierzba Iwa
rozkłada swe dumne ramiona nad wodą
tam pośród listowia motyl twój przebywa

i czeka i czekał będzie aż do świtu
zmieniając swój kolor może głos - już nie wiem
musisz dobrnąć do mnie śladami błękitów
na skraju Wszechświata poczekam na ciebie

Mona

myśli zapisane (Apatura iris IV)

pośrodku okrętu ja ty kochana
a szlak pozamyka roześmiana Iwa
co była tą wierzbą kiedy głos zanikał
od szczęścia naszego Iwa promieniała

pamiętasz? na szlaku pędy wierzby mokre
i głos i kolor ja wiem kiedy było …
a było to kiedy czekałaś samotnie
to wtedy gdy o mnie pisałaś dziewczyno … 

Na Wszechświata skraju mnie jeszcze nie było?

Andrzej Feret

myśli niezapisane (Apatura iris V)

pisałam o tobie zapomnieć nie mogę
czekając ukryta w listowiu wierzbiny
szlak niczym nurt rzeki wyznaczał mi drogę
lecz ciemność się kładła pod nogi dziewczyny

pośrodku rozmarzeń ty okręt widziałeś
promieniały skrzydła Apatura iris
a wokół przestrzenie roztańczone całe
jakby rozkostniałe serca się bawiły

ty po wierszu boso wbiegłeś w te krainy

Mona