pod wiaduktem (wiersz)

zmierzch zapadł nagle

ostatni promień słońca 

rozproszył się 

wśród wysokopiennych arkad

tańczące ćmy 

wokół ulicznej latarni

to codzienny obraz 

mgła zapomnienia 

przesłoniła wspomnienia 

beztroskich dni

wilgotny ziąb przenika 

do szpiku kości

monotonny stukot 

wąskotorówki

usypia jak kołysanka

na łożu z kocich łbów 

błądzę we śnie

uśmiechając się do słońca