Niebiański dotyk (wiersz)

Sonetoid 
 

Zza horyzontu słońce wynurza swoją twarz,

Świergotliwą symfonią  rozbudza śpiący świat.

Kroplami rosy zmywa z oczu ostatni sen;

Witaj, witaj me życie! Jak bardzo kocham cię. 

Przestworza przenikając przesyła życia ślad, 

Rozbudza wszelkie zmysły i wraca na swój szlak.

Cieplutko pozdrawiając życzy miłego dnia;

Wtedy wiem, jakże piękne jest życie, słońca dar. 

Z radosnym serca drgnieniem witam wstający dzień, 

Odurzam się pięknością i magią zwiewnych chwil.

Wieczność a jednoznacznie przemijalności cień;

Odczuwam boskie tchnienie, dotyk niebiańskich sił. 

Wdzięcznością wypełniona dziękczynnie wznoszę wzrok

Ku Stwórcy, co w promieniach ukrywa swoją moc.