VIII- (wiersz klasyka)

Nie mam już dziś przy sobie nikogo, nikogo,

pusto jest w mojej duszy i pusto dokoła - -

idę mą głuchą, smutną i męczącą drogą

bez kierunku, bo nikt mię i nic mię nie woła.

Zda mi się, jakbym kędyś wieczorną ciemnotą

ogarnięty, powoli przez puste szedł pole,

zasłane brudnym śniegiem, topniejącym w błoto -

gdzieniegdzie sterczą głuche, posępne topole.

Las jakiś ciemny, smutny widnieje daleko,

z mglistych, ciężkich niebiosów księżyca promienie

przez powietrzne pustynie ospale się wleką

ku ziemi, ledwie świecące. Dokoła milczenie.

Idę patrząc przed siebie - - oczy moje giną

w szarości chmurnej, chłodnej, rozsnutej dokoła -

śnieg koło topól leży masą białosiną -

idę bez celu - - nikt mię i nic mię nie woła.