X
Wróg
Burzliwej mej młodości groźne, chmurne siły,
Mrocząc przebłyski słońca, smagając nawałą,
Spustoszenia dokoła takie poczyniły,
Że w sadzie mym owoców rumianych nie stało.
Oto wkraczam już w myśli swej jesień surową
I trzeba rydel ująć w ręce mniejszej siły,
By ziemię zamuloną przekopać na nowo,
Gdzie woda pożłobiła doły jak mogiły.
Zaś kwiaty nowe, co mi się marzą jak widma -
Kto wie, czy znajdą w ziemi spłukanej jak wydma
Mistyczne pożywienie, by cieszyć nam oczy?
- O boleści, boleści! Czas pożera życie -
Ów wróg ponury, twardy, co serca nam toczy,
Na krwi naszej się tuczy w zachłannym swym bycie!
tłum. Bohdan Wydżga
