Możesz mnie nigdy więcej nie kochać

Masz do tego tak jak inni prawo 

Lecz wiedz że ja będę tutaj szlochać 

I nie zapomnę o Tobie tak łatwo 

Możesz mnie nigdy więcej nie kochać

Masz do tego tak jak inni prawo 

Lecz wiedz że ja będę tutaj wzdychać

Bo przy Tobie czułem się klawo

Możesz mnie nigdy więcej nie kochać

Masz do tego tak jak inni prawo 

Lecz wiedz że ja będę tutaj gruchać 

I zawsze bić Tobie głośne brawo 

Możesz mnie nigdy więcej nie kochać

Masz do tego tak jak inni prawo 

Lecz wiedz że ja będę tutaj usychać

Znosić rozłąkę za Tobą krwawo

Możesz mnie nigdy więcej nie kochać

Masz do tego tak jak inni prawo 

Lecz wiedz że ja będę tutaj słuchać

Jak tuptasz w mej poezji żwawo

Kolejny raz samoloty naleciały tłoczną stolicę

Wszędzie słychać hałasy od dużego wybuchu

W przeraźliwych krzykach opustoszały ulice

- Odpowiednio przygotuj się do walki druhu !

Bo najechali z zachodu naszą ojczyznę szkopy

Chcą zarzucić nam na głowę sznur zawisłości

Identyczne zamiary mają wobec całej Europy

Chcą obrzydzić do rodzimych symboli miłości

A ze wschodu pośpiesznie nadciągają kacapy

Wysłani aby siać terror pod rozkazem Stalina

Chcą na zawsze zabrać nam dorodne szkapy

Wokół stajni rozlega się pierwsza strzelanina 

Prędko weźcie do ręki broń rodowici żołnierze

Przegrupujmy nasze siły wzdłuż bystrej Wisły

Nikt nam macierzystych terenów nie odbierze

Nie pozwólmy aby wtórnie kajdany nas ścisły

Jakiż to Kochanie byłby mój cały świat bez Ciebie

Taki niezbyt radosny a co najwyżej blady i ponury

Taki jak gdyby zabrakło gwiazd na nocnym niebie

Taki jak gdyby promieniste słońce zakryły chmury

Jakiż to Kochanie byłby mój cały świat bez Ciebie

Taki jak gdyby nagle wody ogarnęła trwała susza

Taki jak gdyby zagłodzony człowiek śnił o chlebie

Taki jak gdyby zbroję króla przebiła strzały kusza

Jakiż to Kochanie byłby mój cały świat bez Ciebie

Taki jak gdyby twórcze myśli zamroczyła senność  

Taki jak gdyby pyry nie wyrosły na płodnej glebie

Taki jak gdyby Polska znów utraciła suwerenność

Taki właśnie byłby mój cały dotychczasowy świat

Gdzie ekstremalne mrozy panowałyby wieczność

Gdzie na wiosnę nie zakwitłby żaden ładny kwiat

Gdzie samotność uznałbym za swoją konieczność…

Oczu swych odwrócić nie mogę jak i słów wypowiedzieć głośno i gdzie usta me w umyśle wędrują nikomu nie powiem kiedy głód jeszcze siedzi w głowie nie sposób innych myśli dopuścić do siebie tyle tylko powiedzieć Ci mogę Czytałem wiersze w których słowa jak enigma skrywały prawdziwe uczucia w sposób tajemny dla niewielu zrozumiałe treści przejmujące dreszczem bezwstydne Tak chciałbym umieć pisać , że niby nic a jednak namiętność skrywana w dwuznacznościach

Oczu swych odwrócić nie mogę jak i słów wypowiedzieć głośno i gdzie usta me w umyśle wędrują nikomu nie powiem kiedy głód jeszcze siedzi w głowie nie sposób innych myśli dopuścić do siebie tyle tylko powiedzieć Ci mogę Czytałem wiersze w których słowa jak enigma skrywały prawdziwe uczucia w sposób tajemny dla niewielu zrozumiałe treści przejmujące dreszczem bezwstydne Tak chciałbym umieć pisać , że niby nic a jednak namiętność skrywana w dwuznacznościach

Oczu swych odwrócić nie mogę jak i słów wypowiedzieć głośno i gdzie usta me w umyśle wędrują nikomu nie powiem kiedy głód jeszcze siedzi w głowie nie sposób innych myśli dopuścić do siebie tyle tylko powiedzieć Ci mogę Czytałem wiersze w których słowa jak enigma skrywały prawdziwe uczucia w sposób tajemny dla niewielu zrozumiałe treści przejmujące dreszczem bezwstydne Tak chciałbym umieć pisać , że niby nic a jednak namiętność skrywana w dwuznacznościach

Oczu swych odwrócić nie mogę jak i słów wypowiedzieć głośno i gdzie usta me w umyśle wędrują nikomu nie powiem kiedy głód jeszcze siedzi w głowie nie sposób innych myśli dopuścić do siebie tyle tylko powiedzieć Ci mogę Czytałem wiersze w których słowa jak enigma skrywały prawdziwe uczucia w sposób tajemny dla niewielu zrozumiałe treści przejmujące dreszczem bezwstydne Tak chciałbym umieć pisać , że niby nic a jednak namiętność skrywana w dwuznacznościach

Za długo trwamy w głębokiej pustce oboje

Ani jedno ani drugie nie chce się pogodzić 

Z zawiłych awantur można tu spisać zwoje

Czy nie można się na kompromis zgodzić ?

A gdybyśmy chociaż raz pomyśleli dojrzale

Miłość między nami wróciłaby z powrotem 

Nie musielibyśmy słać za sobą gorzkie żale 

Znowu bylibyśmy nierozłącznym klejnotem

Kiedy Cię pierwszy raz w swoim życiu ujrzałem

Nie mogłem oderwać od Ciebie wzroku

Wygląda na to że się w Tobie w mig zakochałem

Byłem pod wpływem nieodpartego uroku

Kiedy Cię drugi raz w swoim życiu ujrzałem

Raptem serce zaczęło mi bić jak szalone

Bardzo żałuje że wtedy do Ciebie nie zagadałem

Gdy skryte uczucia stały się wyzwolone

Kiedy Cię trzeci raz w swoim życiu ujrzałem

Zaprosiłem Cię na rendez - vous do kina

Myślę że w taki sposób ci zaimponowałem

Bo pojechaliśmy do mnie napić się wina

Kiedy Cię czwarty raz w swoim życiu ujrzałem

Poznałaś moje wszystkie zainteresowania

W prezencie naszyjnik z serduszkiem ci dałem

Nie szczędziłaś mi wyrazu podziękowania

Kiedy Cię piąty raz w swoim życiu ujrzałem

Doszło do naszego niewinnego zbliżenia

Tyle razy Cię w czerwone usta pocałowałem

Sama przyznałaś że to upojne wrażenia

Kiedy Cię szósty raz w swoim życiu ujrzałem

Wiedziałem że jesteś dla mnie tą jedyną

Dlatego nie z innego powodu serce ci oddałem

Aby do końca życia być z taką dziewczyną

w ogrodzie siedzę sam

która z kobiet chciałaby

ze mną w głębokiej obcować ciszy

w ogrodzie nocą sam na sam
pośród ciszy i świateł gwiazd

jestem starym nudziarzem
wybacz teraz czekam
na kolejny księżyc w pełni

kilka wersów z biblii uspokajające
trzeźwe zachowanie myślę,

że wszystko zakwitnie na miejscu

w moim ogrodzie nocą zgasł ogień
we śnie widziałem

jak nadchodzi z nowym dniem

Kiedy myślami do Ciebie kolejno wracam

Nie mogę przestać wylewać gorzkich łez

W pragnieniu twego objęcia się zatracam

Może któregoś dnia zakwitnie nadziei bez

I to co piękne w niedługim czasie nastąpi

Zapomnijmy więc o dzielącej nas rozterce

Niech chwile rozpaczy żar miłości zastąpi

I dwie połówki złączy w jedno bijące serce

Przyszedł na świat jako bękart w Pelli

W niedawno szturmem podbitej Helladzie

Gdzie tutejszy chór nie śpiewał a cappelli

A słuchał się króla w wojennej naradzie

Gdy osiągnął dojrzały jak na czasy wiek

Postanowił pomścić jednookiego ojca

I dotrzeć tam gdzie żaden jego człowiek

nie śmiał marzyć – taki był z niego mołojca

Więc wyruszył z armią do Azji Mniejszej

Postawić się nieprawym rządom króla Persji

By nie dopuścić do biedy jeszcze ciemniejszej

Dokonał na jego terytorium akt dywersji

Wszystko rozstrzygnęło się pod Gaugamelą

Gdzie Dariusz miał liczebną przewagę

Młodzieniec wiedział że strategie ich dzielą

Wiec wykorzystał militarną nieuwagę

Pokonał byłego już władcę wielkiego imperium

Stając się nowym panującym Babilonu

Narzucał miejscowym swoich bogów misterium

Obiecywał również wiele dobra milionu

Po kilku latach ambicji w boju wciąż było mu mało

Nie przyjął omenu Olimpias do swoich uszu

Wierząc że to jego bóstwo na Pana świata wybrało

I wyruszył w dalszą podróż w głąb Hindukuszu

Tam doznał zbrojnej falangi ogromnych strat

Po przegranej wojnie wracał piaszczystą Gedrozją

A gdy wrócił to diadochowie posłali go na drugi świat…

I pożegnalnie podzielili się na jego kurhanie ambrozją