W pociągu (wiersz klasyka)

Spójrz, rozchodnik i macierzanka

biegną — kto szybciej? —

aby pachnieć nam na przystankach

szczęściem i lipcem.

Wychyleni, jak z troski w radość,

z okna pociągu,

na to szczęście nie mamy rady:

w siebie nas wciąga.

Tajemniczo i niespodzianie,

w słońcu południa,

puste serce, tak jak mieszkanie,

radość zaludnia.

Cisza w sercu. Jakże ją łatwo

spłoszyć lub zatruć.

Weź tę chwilę w dłonie, jak światło,

osłoń od wiatru.