Relikwia (wiersz klasyka)

Gdy grób, gdzie spoczną moje kości,

Otworzy się dla nowych gości

(Bo umie grób, po kobiecemu,

Być łożem więcej niż jednemu)

I grabarz w nim dostrzeże

Kość z bransoletką z jasnych włosów wkoło,

Pomyśli, marszcząc czoło,

Że kochankowie znaleźli tu leże,
Którzy widać pragnęli dzięki tej ozdobie
W tłoczny Dzień Sądu poznać się, spotkać przy grobie
I mieć się wzajem jeszcze przez chwilę przy sobie.

Jeśli to będzie kraj lub era,

W których dewocja silnie wzbiera,

Grabarz zaniesie szczątki ciała

Do króla albo kardynała

I kult relikwij nowy

Nazwie cię Marią Magdaleną zgoła,

Mnie zaś też kimś obwoła;

Lud czcić nas będzie, zwłaszcza białogłowy;
A że wszystkim w tych czasach cuda będą w głowie
Jedynie, niech ten papier potomności powie,
Jakie czynili cuda czyści kochankowie.

Kochaliśmy się więc zawzięcie,

Nie wiedząc czemu, i pojęcie

O płci posiadłszy równie duże,

Jak nasi Anięłowie Stróże;

Witając ją, żegnając,

Kradłem całusa, lecz nie między tymi

Ucztami; i czystymi

Byliśmy, respekt dla pieczęci mając,
Które łamie natura, prawem poskromiona.
Te były nasze cuda. Ten tylko dokona
Większych, kto powie, jakim cudem była ona.

Przełożył
Stanisław Barańczak