Liryczny uśmiech (wiersz klasyka)

Kochana, jeśli możesz zdzierżyć, proszę - zdzierż, 

Bo chciałbym, zanim drzemkę wiekuistą utnę, 

Napisać ci liryczny pożegnalny wiersz, 

A liryki są zawsze odrobinę smutne. 



Wolałbym cię rozśmieszyć, ale nie mam czym, 

Choć uśmiech na twej twarzy jest rzeczą najmilszą; 

Widać odbiegł mnie płochy i wesoły rym, 

Struny beztroskiej lutni pozrywane milczą. 



Zresztą lirykę moją nie od dzisiaj znasz - 

Była ona przed laty zanadto laurowa, 

Dzisiaj spuściłem z tonu, chcę zachować twarz, 

A gdy się kończą żarty, płyną prostsze słowa. 



Prostym słowom z kolei towarzyszy żart 

I lepiej go lirycznym nie obarczać smutkiem, 

Nam godzi się zachować pogodę i hart - 

Każde życie się kończy, życie takie krótkie... 



Widzisz, sam sobie przeczę. I ty sobie przecz, 

Gdy serce moje nagle o północy uśnie; 

Pomyśl: "To taka zwykła, naturalna rzecz." 

I liryka się zmieni w obopólny uśmiech.