Liryczny uśmiech

Kochana, jeśli możesz zdzierżyć, proszę - zdzierż, 
Bo chciałbym, zanim drzemkę wiekuistą utnę, 
Napisać ci liryczny pożegnalny wiersz, 
A liryki są zawsze odrobinę smutne. 

Wolałbym cię rozśmieszyć, ale nie mam czym, 
Choć uśmiech na twej twarzy jest rzeczą najmilszą; 
Widać odbiegł mnie płochy i wesoły rym, 
Struny beztroskiej lutni pozrywane milczą. 

Zresztą lirykę moją nie od dzisiaj znasz - 
Była ona przed laty zanadto laurowa, 
Dzisiaj spuściłem z tonu, chcę zachować twarz, 
A gdy się kończą żarty, płyną prostsze słowa. 

Prostym słowom z kolei towarzyszy żart 
I lepiej go lirycznym nie obarczać smutkiem, 
Nam godzi się zachować pogodę i hart - 
Każde życie się kończy, życie takie krótkie... 

Widzisz, sam sobie przeczę. I ty sobie przecz, 
Gdy serce moje nagle o północy uśnie; 
Pomyśl: "To taka zwykła, naturalna rzecz." 
I liryka się zmieni w obopólny uśmiech.