Anioł (wiersz klasyka)

Za życia byłem aniołem; 

Anioł orze - kto inny zbiera. 

Aureolę miałem nad czołem 

Z puli premiera. 



Mimo anielskiej dobroci 

Nieraz świerzbiły mnie kości, 

Bo aureola się złoci - 

Każdy zazdrości. 



A zresztą ludzie dokoła 

Okropnie są podejrzliwi, 

Gdy który spotka anioła, 

Tylko się dziwi. 



Koledzy śmiali się ze mnie, 

Że skrzydła sobie przypiąłem; 

Nikt nie wie, jak nieprzyjemnie 

Być dziś aniołem. 



Aż wreszcie pewnej jesieni 

Duch wątłe opuścił ciało. 

Lekarze byli zdziwieni 

Tym, co się stało. 



A ja? Znalazłem się w ziemi, 

By się przekwalifikować. 

"Nie będzie - myślałem - źle mi, 

Losie mój, prowadź!" 



Drogą przenikań i osmoz, 

Nie znanych dotąd nauce, 

Dostałem się w antykosmos 

I już nie wrócę. 



Tu wreszcie znajdę odmianę, 

Tu będę duchem-golasem, 

Kim innym teraz się stanę, 

Tak!... A tymczasem... 



Powitał mnie siwy jegomość 

I rzekł: "Z marksizmu to wziąłem: 

'Niebyt określa świadomość.' 

Będziesz aniołem!"