Między dwoma wiecznościami

Spustoszyłaś mnie na zawsze ogniem, wichrem i zarazą, 
Serce zżarłaś i przeżarłaś jak przeżera rdza żelazo, 

I odeszłaś, ukochana, roześmiana, rozśpiewana, 
W urojone wniebowzięcia, w letnią noc świętego Jana. 

Pod brzozami, pod lipami, pod wonnymi gałęziami, 
W ciele twoim duch się zbudzi, nieobecny między nami, 

Pod brzozami księżyc zgaśnie, ciało wrzaśnie, krew zamroczy 
Uroczyste twoje usta, przezroczyste twoje oczy, 

I przeminie oka mgnienie, oka mgnienie tysiącletnie, 
I już żaden pocałunek ust zamkniętych nie rozetnie. 

Przyjdzie noc pachnąca nowiem, zwisająca nad wezgłowiem, 
Wtedy zbudzisz się, zawołasz, ale ja ci nie odpowiem, 

Wtedy okna pootwierasz w noc pachnącą, w północ ciemną 
I zobaczysz, że mnie nie ma i że już nie jesteś ze mną, 

Staniesz w progu i struchlejesz, i upadniesz na kolana, 
I upadniesz, ukochana, zapłakana, zapłakana, 

Że skończyło się już wszystko, gdzieś za nami, gdzieś przed nami, 
Że tak wiszę pod sufitem między dwoma wiecznościami.