Ballada o małej księżniczce (wiersz klasyka)

Lat temu trzysta na pewno 

Byłabyś dumną królewną, 

Dumną infantką z Kastylii 

O dłoniach bielszych od lilii. 



Jaśniałaby twa uroda 

W pałacach albo w ogrodach, 

I oczy barwy metalu 

Siałyby lęk w Escorialu. 



O twoją chłodną grandezzę, 

O twoje wdzięki kobiece, 

Kruszono by stal co ranka 

Na mauretańskich krużgankach. 



Żebrzący o twoją łaskę 

Malowałby cię Velazquez, 

I swoim pędzlem, księżniczko, 

Uwieczniłby twoje liczko. 



Pierwszy poeta Madrytu 

Zabawiałby cię do świtu 

Niepokojącą historią 

O Don Juanie Tenorio. 



A ja - twój przyszły małżonek, 

W kryzach z barbanckich koronek 

Przez wąskie, tajemne drzwiczki 

Szedłbym do mojej księżniczki, 



I niósłbym ci w podarunku 

Prócz serca i pocałunku 

Szkatułę rzezaną w kości 

Na dowód mojej miłości. 



A w tej szkatule pierścienie, 

Klejnoty o wielkiej cenie 

I dwieście naramienników 

Od genueńskich złotników. 



Lecz dziś żyjemy w epoce, 

Gdy dni są smutne i noce, 

I życie coraz to pustsze, 

Jak lustro odbite w lustrze. 



Nie jestem grandem hiszpańskim, 

Tylko poetą bezpańskim, 

Który nieśmiało na randkę 

Zaprasza swoją infantkę. 



Przychodzi moja królewna 

W trepkach z prostego drewna, 

I po kawiarniach z nią błądzę 

Za pożyczone pieniądze. 



Tulisz się do mnie łaskawie, 

Stajesz przy każdej wystawie, 

Gdzie leżą rzeczy niedrogie, 

Których ci kupić nie mogę. 



I tylko miłość jest tania 

Pachnąca smutkiem rozstania, 

Więc rzucam ci ją pod nogi, 

Choć jestem taki ubogi, 



I ślę ci na znak tęsknoty 

Fiołki za jeden złoty, 

I moje serce uparte 

Jednego grosza nie warte.