Ballada o małej księżniczce

Lat temu trzysta na pewno 
Byłabyś dumną królewną, 
Dumną infantką z Kastylii 
O dłoniach bielszych od lilii. 

Jaśniałaby twa uroda 
W pałacach albo w ogrodach, 
I oczy barwy metalu 
Siałyby lęk w Escorialu. 

O twoją chłodną grandezzę, 
O twoje wdzięki kobiece, 
Kruszono by stal co ranka 
Na mauretańskich krużgankach. 

Żebrzący o twoją łaskę 
Malowałby cię Velazquez, 
I swoim pędzlem, księżniczko, 
Uwieczniłby twoje liczko. 

Pierwszy poeta Madrytu 
Zabawiałby cię do świtu 
Niepokojącą historią 
O Don Juanie Tenorio. 

A ja - twój przyszły małżonek, 
W kryzach z barbanckich koronek 
Przez wąskie, tajemne drzwiczki 
Szedłbym do mojej księżniczki, 

I niósłbym ci w podarunku 
Prócz serca i pocałunku 
Szkatułę rzezaną w kości 
Na dowód mojej miłości. 

A w tej szkatule pierścienie, 
Klejnoty o wielkiej cenie 
I dwieście naramienników 
Od genueńskich złotników. 

Lecz dziś żyjemy w epoce, 
Gdy dni są smutne i noce, 
I życie coraz to pustsze, 
Jak lustro odbite w lustrze. 

Nie jestem grandem hiszpańskim, 
Tylko poetą bezpańskim, 
Który nieśmiało na randkę 
Zaprasza swoją infantkę. 

Przychodzi moja królewna 
W trepkach z prostego drewna, 
I po kawiarniach z nią błądzę 
Za pożyczone pieniądze. 

Tulisz się do mnie łaskawie, 
Stajesz przy każdej wystawie, 
Gdzie leżą rzeczy niedrogie, 
Których ci kupić nie mogę. 

I tylko miłość jest tania 
Pachnąca smutkiem rozstania, 
Więc rzucam ci ją pod nogi, 
Choć jestem taki ubogi, 

I ślę ci na znak tęsknoty 
Fiołki za jeden złoty, 
I moje serce uparte 
Jednego grosza nie warte.