Mróz (wiersz klasyka)

Jeszcze śnieżne wichry wiały,

A już mróz był niebywały.



W żyłach krew płynęła chłodna,

Lód na rzekach sięgał do dna,



Ognie w lampach zapalone

Gasły mrąc pod srebrnym szronem,



Drzewa z chłodu śród ogrodu

Przejrzyściały pniami lodu,



A dziewczęta przez ulice

Szły jak sine topielice.



Święci stali zamarznięci

Mając Boga w niepamięci,



Aż wyciągnął Bóg w ich stronę

Prawie ramię odmrożone.



Tylko wróbel mrozu nie czuł

I gdy zapadł wczesny wieczór,



Zaniósł Bogu w tajemnicy

Śnieżny puch do rękawicy.