Spóźnione refleksje

Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przyjemności. 
A więc zdrowych wyrostków nęci piłka nożna, 
Dojrzalszych absorbują rozkosze miłości, 
Z czasem zaś i nauce poświęcić się można. 

Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przywileje. 
Prawda to jest banalna i slogan utarty; 
Toteż ja, proszę państwa, odkąd się starzeję, 
Mam całkiem nową pasją, mianowicie - karty. 

Lecz - do licha! - dlaczego tak późno zmądrzałem? 
Co dotychczas robiłem? Dużo głupstw, niestety! 
Goniłem przez pół wieku za czczym ideałem, 
Wabiły mnie podróże, wiersze i kobiety... 

Karty! Kto je wynalazł, ten jest dla mnie geniusz! 
Nie jakiś Archimedes, Newton czy Marconi, 
Od kart się nie uwolnisz, gdy ci weszły w rdzeń już, 
Za nimi odtąd stale wyobraźnia goni. 

Teraz, gdym się zestarzał, umysł mam otwarty, 
Przejrzałem, zrozumiałem i wiem już niezbicie, 
Że przez to, iż tak późno zacząłem grać w karty, 
Bezpowrotnie i głupio zmarnowałem życie.