Spóźnione refleksje (wiersz klasyka)

Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przyjemności. 

A więc zdrowych wyrostków nęci piłka nożna, 

Dojrzalszych absorbują rozkosze miłości, 

Z czasem zaś i nauce poświęcić się można. 



Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przywileje. 

Prawda to jest banalna i slogan utarty; 

Toteż ja, proszę państwa, odkąd się starzeję, 

Mam całkiem nową pasją, mianowicie - karty. 



Lecz - do licha! - dlaczego tak późno zmądrzałem? 

Co dotychczas robiłem? Dużo głupstw, niestety! 

Goniłem przez pół wieku za czczym ideałem, 

Wabiły mnie podróże, wiersze i kobiety... 



Karty! Kto je wynalazł, ten jest dla mnie geniusz! 

Nie jakiś Archimedes, Newton czy Marconi, 

Od kart się nie uwolnisz, gdy ci weszły w rdzeń już, 

Za nimi odtąd stale wyobraźnia goni. 



Teraz, gdym się zestarzał, umysł mam otwarty, 

Przejrzałem, zrozumiałem i wiem już niezbicie, 

Że przez to, iż tak późno zacząłem grać w karty, 

Bezpowrotnie i głupio zmarnowałem życie.