Bratowa (wiersz klasyka)

Żona mego brata nie bardzo szczęśliwa, 

Chodzi po ogrodzie, tulipany zrywa, 



Pyta się obłoków żeglujących w poprzek, 

Kiedy wreszcie na nich smutne czoło oprze. 



Furtka nie domknięta, klucz zgubiony w stawie, 

A za furtką ścieżka niewidoczna prawie... 



Do mojego domu nie ma kroków trzystu, 

Można przyjść nie pisząc pachnącego listu; 



Mieszkam niewesoło w akacjowym chłodzie, 

Milczą okiennice zamykane co dzień, 



I w ramionach moich miękko odpoczywa 

Żona mego brata nie bardzo szczęśliwa.