Przebaczenie (wiersz klasyka)

Kiedy dusza twa przyjdzie w obczyznę bożą,

Aniołowie jedwabiści księgę otworzą.



I położą ją przed Bogiem na srebrnej chmurze

I rozwidnią całe niebo burzą w purpurze.



Bóg nad księgą się zamyśli, a w owej księdze

Będą duszy twej spisane cienie i nędze,



Twoje winy, twoje grzechy i twoje zmazy,

Ciosy, które mi zadałaś po tysiąc razy.



Bóg nad księgą się zamyśli, potrząśnie głową

I uderzy twardą pięścią w chmurę gradową,



Tupnie groźnie jedną nogą, a potem drugą,

Aż się cały świat zamroczy ciemną szarugą.



Wtedy dwaj archaniołowie wielce strwożeni

Wyprowadzą twoją duszę z gromady cieni,



I postawią przed obliczem groźnego Boga,

Aż struchlejesz po wsze czasy, duszo uboga.



Bóg zawoła wniebogłosy wpośród niebiosów:

"Cóżeś, duszo, uczyniła ze swego losu?!



Zamiast szukać wniebowzięcia na gwiezdnych szlakach,

Podeptałaś i zabiłaś mego śpiewaka!



Niechaj otchłań cię pochłonie mroczna i ciemna,

Bądź na wieki potępiona, duszo nikczemna!"



Brama niebios się zatrzaśnie z jękiem i zgrzytem

I rozlegnie się żałobny psalm pod błękitem...



Wtedy ja na twarz upadnę przed bożym tronem:

"Boże, zmiłuj się nad żalem nieutulonym!



Choć zabiła mnie za życia, jam jej przebaczył,

Czemu miałbym po raz wtóry zginąć z rozpaczy?



Za jej dłonie, za jej stopy, za jej uśmiechy,

Wybacz, Boże miłosierny, śmiertelne grzechy!"



Bóg odpowie przebierając znaki zodiaku:

"Weź ją sobie w imię boże, biedny śpiewaku!"



Zejdę wtenczas po twą duszę, na dno czeluści,

Anioł-klucznik nas do nieba z powrotem wpuści,



A ja będę niósł na rękach duszy twej brzemię

I przeżegnam ją od nieba po samą ziemię,



I ułożę na obłoku w cichej ustroni

I jak dotąd będę wiernie modlił się do niej.