Dziwny czas

Droga ciągle biegnie przez las,
Żeby nikt nie podpatrzył nas,
      Niebo w górze prześwieca
      Niby wstążka kobieca,
      Taki to dziwny czas!

Jeśli zejdzie się nieco w dół,
Zioła leśne obejmą wpół,
      A kto mały - nieduży,
      Ten się cały zanurzy
      W tej plątaninie ziół.

Można z drogi zejść trochę w bok,
Tam już będzie zupełny mrok,
      Tam z badyla na badyl
      Pełzną pilne owady
      Pijąc roślinny sok.

Jeśli tobie zachce się pić,
Jeszcze głębiej do lasu idź:
      Brzozy rosną po drodze -
      Brzozę nożem ugodzę,
      Jej nie żyć, a nam żyć!

Za dnia słońce pada na płask,
A pod wieczór ma skośny blask
      I wiatr lecąc przez drzewa
      Z koron zamiata i zwiewa
      Tyle liści i drzazg.

Zanim zdążysz zliczyć do trzech,
Rosa cały pokryje mech
      I kroplami chłodnemi
      Spłynie z wolna do ziemi
      Nasz niespełniony grzech.

Droga ciągle biegnie przez las,
Dzień już dawno za lasem zgasł,
      A nas ściga aż tutej
      Lament brzozy rozprutej -
      Taki to dziwny czas!