Madonna (wiersz klasyka)

Klnę się życiem i śmiercią, klnę się Trójcą Świętą,

Ojcem, Synem i Duchem i męką dozgonną,

Że cię wydrę, gadzino, pięciu sakramentom

I siedmiu grzechom głównym, i zrobię Madonną!



Zbuduję ci świątynię, żebyś mogła godnie

Jaśnieć ludzką urodą jak monstrancją złotą,

Z pięści moich uczynię dwie smolne pochodnie

I będę tobie świecił przeżarty tęsknotą.



Z mych łez niewypłakanych baldachim ci wzniosę

Zdobiony rubinami z krwi mojego serca,

Dumę moją podścielę pod twe nogi bose,

Ażeby je pieściła jak jedwab kobierca.



Ramiona twe okryję purpurą gorącą

Pożądań mych i łaknień, które ogień ziębi,

Obnażę twoje piersi, co mi rozum mącą,

I do warg mych wypuszczę jak parę gołębi.



Niewierne twoje biodra okręcę udręką

Mej zazdrości jak ciężkim łańcuchem ze srebra,

I uklęknę przed tobą z wyciągniętą ręką

Na to bym cię przeklinał, a nie abym żebrał.



Tym przekleństwem oczyszczę twoje grzeszne ciało,

I twoje serce podłe, i duszę nikczemną,

Aż staniesz się Madonną tak śnieżną, tak białą,

Jak Anioł, co po nocach rozpacza nade mną.