Dym

Posłuszny wiecznym bogom i niedorzecznym grobom, 
Powierzam ciszy nocnej mój bezowocny znój, 
Lecz choćby każdy powrót był grobem i żałobą, 
Ja zawsze będę z tobą i zawsze będę twój. 

Znużony - odpoczywam, umarły - nie odżywam, 
Kamienną głową kruszę kamienny ciężar brył, 
Na wznak rozparty leżę i spływa ze mnie grzywa, 
I świadczy cała siwa, żem jeszcze w grobie żył. 

Na wydłużonych palcach rogowe, żółte szpony 
Wpijają się bezwiednie i bezboleśnie w mrok 
I leżę tak uśpiony, bezwiednie wydłużony, 
Od ciebie oddalony sam nie wiem który rok. 

Tu lata się nie dłużą, tu lata nic nie wróżą 
I nic, i nic nie znaczą, i wcale nie ma lat, 
Podziemna wieczność ciemna przepływa czarną burzą 
I grobom pozostawia swój czarny mrok i czad. 

Gdy wiatr październikowy uderzy po kominach 
I z pieca twego buchnie w poduszki duszny dym, 
Ty wiedz, że w tych godzinach mój powrót się zaczyna, 
Że gdy cię czad udusi, ja właśnie będę w nim.