Wezwanie

Niechaj ci jeszcze raz zakłócę
      Twój spokój wyciem moich burz.
Ty dobrze wiesz, że tak się smucę
      Jak ten, co musi umrzeć już.

Gdy sobie we śnie się przyglądam,
      Sen pyta z trwogą: "Któż to, któż?"
Bo ciszy grobu tak pożądam,
      Jak ten, co musi umrzeć już.

Nienawidzące mściwe dłonie
      Do swych pogańskich modłów złóż!
To ja cię z mroków proszę o nie
      Jak ten, co musi umrzeć już.

Zbudzony ze snu własnym płaczem
      Wyprostowany leżę wzdłuż,
I błogosławię, i przebaczam,
      Jak ten, co musi umrzeć już.