Wezwanie (wiersz klasyka)

Niechaj ci jeszcze raz zakłócę

      Twój spokój wyciem moich burz.

Ty dobrze wiesz, że tak się smucę

      Jak ten, co musi umrzeć już.



Gdy sobie we śnie się przyglądam,

      Sen pyta z trwogą: "Któż to, któż?"

Bo ciszy grobu tak pożądam,

      Jak ten, co musi umrzeć już.



Nienawidzące mściwe dłonie

      Do swych pogańskich modłów złóż!

To ja cię z mroków proszę o nie

      Jak ten, co musi umrzeć już.



Zbudzony ze snu własnym płaczem

      Wyprostowany leżę wzdłuż,

I błogosławię, i przebaczam,

      Jak ten, co musi umrzeć już.