Nietoperze (wiersz klasyka)

Gdy już noc odetchnie szerzej

Ponad dachy, ponad wieże

Lecą czarne nietoperze

W nieprzejrzaną mgłę.

I na złość wszelkiemu lichu

Gdzieś po ciemku, gdzieś na strychu

Wywołują wciąż po cichu

Swoje czary złe.



      Jak nietoperze

      Mamy nocne sekrety,

      Jak nietoperze

      Słuchamy wielkomiejskich ech.

      W nocy dziwnej atmosferze,

      Gdzie rozkoszy księżyc strzeże,

      Krążą ludzie-nietoperze

      Pijąc słodki grzech.



Unikając ludzkich sideł,

Na bezszumnych błonach skrzydeł

Lecą w mrok na kształt straszydeł

W księżycowy mrok.

I znikają w nocnej ciszy

Ni to ptaki ni to myszy,

Gdzie już nikt ich nie dosłyszy,

Gdzie nie dojrzy wzrok.



      Jak nietoperze

      Mamy nocne sekrety,

      Jak nietoperze

      Słuchamy wielkomiejskich ech.

      W nocy dziwnej atmosferze,

      Gdzie rozkoszy księżyc strzeże,

      Krążą ludzie-nietoperze

      Pijąc słodki grzech.