Pociecha we łzach (wiersz klasyka)

- Czegoś ty smutny, gdy wszystko wkoło

Zakwita wiosny weselem?

Smutek, co twoje zasępia czoło

Zmniejszy się, gdy go podzielem.

- Jeżelim smutny - cóż to do kogo?

Jeżelim płakał - mnie boli.

A i łzy czasem słodkie być mogą

One mi ulżą niedoli

- O! nie płacz, nie płacz! pójdź między braty

Oni twą boleść osłodzą;

Jeśliś co stracił, powiedz twe straty

Oni je chętnie nagrodzą.

- Precz z tą pociechą! Nikt z was, jak baczę,

Przyczyn mych żalu nie czuje.

Czyż tylko straty płakać? Ja płaczę, 

Że mi tak wiele brakuje

- O więc się marną nie dręcz żałobą,

Mniej masz do żalu niż mniemasz

Tyś jeszcze młody, wszystko przed tobą

Co nie dziś, jutro otrzymasz.

- Ty chcesz nadzieją łudzić me oko?

Daremno! wszystko daremno!

To tak daleko, to tak wysoko

Jak gwiazda błyszczy przede mną

No! ależ gwiazdy nikt nie pożąda

I tylko tęskna źrenica

Tkliwym spojrzeniem ku nim spogląda

I ich się blaskiem zachwyca

- Ja też nie pragnę, ja też nie żądam

Ni jej, ni waszej pomocy.

W dzień niech z zachwytem ku niej spoglądam

Lecz płakać pozwólcie mi w nocy.