Zamieć (wiersz klasyka)

Wszystko dzieje się za sprawą wichru...



Sufit, ściany, podłoga

są jak pudełko wyłożone watą,

w którym chronię moje trzy klejnoty -

milczenie, ciszę i sen.



Za oknem wysoka ciemność

aż do nieskończoności,

aż do utraty tchu -

zamieć.



Śnieg po kolana,

śnieg po oczy,

śnieg po kres nadziei i domysłu.



Zaspy nas rozdzieliły,

zaspy stanęły pomiędzy nami.

Na próżno cię wypatruję,

daremnie czekam twojego powrotu.

Zaspy śnieżne majaczą na drogach,

wszystko dzieje się za sprawą wichru...



W parku pod drzewem

leży zlodowaciały trup -

wróbel zamordowany!

Wszystko dzieje się za sprawą wichru...



Z tyłu, za plecami

buzuje ogień w piecu -

trzepoce.

Z głębin mroku

o szyby, w szyby, szyby

smaga śnieg -

trzepoce.

Ciepło i chłód przemawiają

takim samym głosem.

Wszystko dzieje się za sprawą wichru...



Nie ma ciszy, nie ma snu...

Jest tylko milczenie.



Wszystko dzieje się za sprawą wichru.