Banita (wiersz klasyka)

Banita twego serca i ciała, i życia, 

Trędowaty, przed którym zamyka się drzwi, 

Szukam w zamglonym lustrze własnego odbicia, 

Rysów twarzy, rumieńców, uśmiechów i krwi. 



Co za bladość! Ach, nie patrz! Wszystko się zapadło, 

Zostało kilka wąskich i bolesnych bruzd, 

Przebóg! Zlituj się! Zabierz straszne to zwierciadło, 

Szaleństwo patrzy z oczu i z grymasu ust. 



Przypominam: umarłem. To było niedawno. 

Kochanymi rękami kopałaś mi grób; 

I miałem śmierć jak nędznik, smutną i niesławną, 

Jestem cieniem. I leżę jak cień u twych stóp. 



Nikomu niepotrzebny w popiołach zagrzebię 

Moje wiersze. I koniec. Urwała się nić. 

Módl się za mną. To wszystko... Umarłem przez ciebie, 

Chociaż właśnie dla ciebie tak pragnąłem żyć.