Różpasterz

Wicher zaczął się w głowie, 
A oszalał we włosach, 
Cały świat zdmuchnął z powiek 
Człowiekowi sprzed nosa, 

I już nic nie pomogło, 
Kiedy leciał na oślep, 
Kto go słyszał, ten ogłuchł, 
Kto go widział, ten oślepł, 

Komu do ust się dostał, 
Temu usta oniemił, 
I pustoszył, i chłostał 
Ciało ludzkie na ziemi. 

A ja stoję na wichrze, 
I spoglądam, i milczę, 
I mam życie najcichsze, 
I mam życie najmilsze. 

A wam wszystkim być musi 
Coraz gorzej, nie lepiej, 
Boście niemi i głusi, 
Boście głusi i ślepi, 

Bo i nas was już czas też, 
Dmie już wicher za wami, 
A przede mną Różpasterz 
Świat zamiata różami.