Różpasterz (wiersz klasyka)

Wicher zaczął się w głowie, 

A oszalał we włosach, 

Cały świat zdmuchnął z powiek 

Człowiekowi sprzed nosa, 



I już nic nie pomogło, 

Kiedy leciał na oślep, 

Kto go słyszał, ten ogłuchł, 

Kto go widział, ten oślepł, 



Komu do ust się dostał, 

Temu usta oniemił, 

I pustoszył, i chłostał 

Ciało ludzkie na ziemi. 



A ja stoję na wichrze, 

I spoglądam, i milczę, 

I mam życie najcichsze, 

I mam życie najmilsze. 



A wam wszystkim być musi 

Coraz gorzej, nie lepiej, 

Boście niemi i głusi, 

Boście głusi i ślepi, 



Bo i nas was już czas też, 

Dmie już wicher za wami, 

A przede mną Różpasterz 

Świat zamiata różami.