Mgła (wiersz klasyka)

Kiedy burza, kiedy klęska w progi życia mego szła, 

Na powiekach mych się kładła dobroczynna, ciemna mgła. 



Tak się stało niewidzenie rzeczywistych moich dni: 

Co się nie śni - zamglonemu niech się zdaje, że się śni! 



Nie dostrzegłem lat minionych ani nawet innych lat, 

Świat mój kłębił się poza mną i to wcale nie był świat. 



Dobrze było na obłokach załamanym dłoniom dwóm, 

Szum był we mnie i nade mną - spadających liści szum. 



Dłońmi niebem pachnącymi odpędzałem cienie z lic, 

I w tych dłoniach załamanych nie zostało więcej nic. 



Nie kochałem cię za dobro, nie kochałem cię za zło, 

Ale za to, żeś się kładła na mych oczach ciemną mgłą.