Bezpotomność (wiersz klasyka)

Jestem sam założycielem mego rodu 

       I na mnie ten ród wygaśnie; 

Nie dbałem o męskiego potomka za młodu, 

       A może syn mi przydałby się właśnie? 



Kto bowiem przejmie glorię mojego nazwiska? 

       Kto puści honoraria za pisma zebrane? 

Gdy tak o tym pomyślę, serce mi się ściska, 

       Że bez potomka zostanę. 



Ale zaraz myśl inna starość mi umila, 

       Że mieć syna nie zawsze jednak się opłaci, 

Bo a nuż bym przypadkiem spłodził imbecyla, 

       Grafomana lub syjamskich braci? 



I zresztą skąd mam pewność, na co syn by wyrósł? 

       Nie modliłby się przecież i nie śpiewał kolęd, 

Lecz mógłby zeń być pijak, podrywacz i szmirus 

       Albo zwykły chuligan typu "Made in Poland". 



Mówię tak, bo znam życie. Jabłko od jabłoni 

       Pada dzisiaj daleko, więc już się nie łudzę. 

Sam potrafię roztrwonić to, co syn by strwonił. 

       Wolę mieć raczej wnuczki. Oczywiście - cudze.