Ostatnia młodość

Czas już zacząć umierać z humorem. Niepotrzebnie tak na mnie 
patrzycie, 
Świat. moi mili, nie kończy się przecież na jednym człowieku, 
Dla niego - owszem, na pewno. Lecz każde dzisiejsze życie 
Urwać się musi jak moje przed końcem jednego wieku. 

Za sto lat nikt już nie przetrwa spośród trzech ludzkich miliardów, 
Które dziś myślą i cierpią. A tych zaś, co umierają, 
Zastąpią inni. I oni też wpadną w sidła hazardu, 
By rozstrzygnąć pytanie, czy wpierw była kura, czy jajo. 

Mnie już nic a nic nie obchodzi. Ja już jestem poza tym; 
Skończyły się wszelkie problemy, wątpliwości i troski; 
Przez niedomkniętą powiekę dostrzegam nicość nad światem, 
A w głowie mam dawne miłostki i podobne błahostki. 

Zasunięto w oknach kotary, zatrzymano zegary 
I duch mój powirował w stronę wirujących stolików: 
O, teraz już nikt z was nie powie o mnie, że jestem stary - 
Ja teraz jestem najmłodszy. Najmłodszy wśród nieboszczyków.