Ostatnia młodość (wiersz klasyka)

Czas już zacząć umierać z humorem. Niepotrzebnie tak na mnie 

patrzycie, 

Świat. moi mili, nie kończy się przecież na jednym człowieku, 

Dla niego - owszem, na pewno. Lecz każde dzisiejsze życie 

Urwać się musi jak moje przed końcem jednego wieku. 



Za sto lat nikt już nie przetrwa spośród trzech ludzkich miliardów, 

Które dziś myślą i cierpią. A tych zaś, co umierają, 

Zastąpią inni. I oni też wpadną w sidła hazardu, 

By rozstrzygnąć pytanie, czy wpierw była kura, czy jajo. 



Mnie już nic a nic nie obchodzi. Ja już jestem poza tym; 

Skończyły się wszelkie problemy, wątpliwości i troski; 

Przez niedomkniętą powiekę dostrzegam nicość nad światem, 

A w głowie mam dawne miłostki i podobne błahostki. 



Zasunięto w oknach kotary, zatrzymano zegary 

I duch mój powirował w stronę wirujących stolików: 

O, teraz już nikt z was nie powie o mnie, że jestem stary - 

Ja teraz jestem najmłodszy. Najmłodszy wśród nieboszczyków.