Sen wieczny (wiersz klasyka)

Pojednany z chorobą czekam na sen wieczny, 

Ale przecież od dawna bezsenność mnie trapi, 

Żaden środek nasenny nie jest dość skuteczny, 

Czyż nie ma na tym świecie mądrzejszej terapii? 



"Jest - szepnął mi do ucha lekarz zaufany - 

Lecz nie może ci pomóc żaden lek apteczny. 

Ja znam sposób, posłuchaj: licz w myślach barany, 

Nim dojdziesz do tysiąca - zapadniesz w sen wieczny." 



Mrugnąłem prawym okiem porozumiewawczo, 

On pomógł mi się na bok obrócić do ściany, 

A ja już w czyn wprowadzam jego radę zbawczą: 

W myślach liczę barany, wciąż liczę barany. 



Wychodzą pojedynczo z wąskiej szpary w ścianie, 

Siedem, dziesięć, dwadzieścia, czterdzieści, sześćdziesiąt, 

Sto! Brak już dziewięciuset, żebym w świeżym stanie 

Dostał się do aniołków czy choćby do biesiąt. 



Wtem - po sto dziewiętnastym, w ścianie przed otworem 

Zamiast sto dwudziestego, jak rachunki każą, 

Ujrzałem nie barana, ale Sophię Loren! 

Sen wieczny diabli wzięli. I wierz tu lekarzom.