Do matek (które swym dzieciom czytają moje wiersze)

Powiedział ktoś, żem zmyślny strateg, 
Bo gdy dla dzieci piszę wiersze, 
Właściwie piszę je dla matek. 
Te złośliwości nie są pierwsze; 
Niech szydzi ten, kto lubi szydzić, 
A zresztą... czego mam się wstydzić? 

       Wyznaję, nieraz żal mi szczerze 
       Mateczki, mamy czy mamusi, 
       Która do rąk mą książkę bierze 
       I swemu dziecku czytać musi. 
       Żal mi, że drogi czas jej kradnę 
       I że się męczą oczka ładne... 

Wyznaję, myślę nieraz czule, 
Jak wyglądają te mateczki, 
Mamusie, mamy i matule, 
Kiedy czytają me książeczki? 
I o czym każda skrycie marzy? 
I czy ma miły wyraz twarzy? 

       Czy spośród mam śpieszących z biura 
       Lub z pracy, już zmęczonych trochę, 
       Uśmiechnie się niekiedy która, 
       Gdy wspomni moje wiersze płoche? 
       Czy się uśmiechnie i, być może, 
       Pomyśli czasem o autorze? 

Wiadomo przecież od stuleci, 
Że taki rzeczy jest porządek: 
Do matek trafia się przez dzieci 
Tak jak do mężczyzn - przez żołądek. 
Czy to uwłaszcza matkom miłym? 
No cóż, przyznaję się. Zgrzeszyłem. 

       Lubię twarzyczki wasze młode 
       I często sobie wyobrażam 
       Wasz wdzięk i powab, i urodę, 
       I mimo woli się rozmarzam. 
       A gdy marzenie mnie kołysze, 
       Wtedy dla dzieci wiersze piszę.