Równoległe linie (wiersz klasyka)

Kocham cię 

z lęku przed samotnością. 



Patrzę w twoje oczy, 

dotykam twoich rąk, 

wsłuchuję się w twój oddech. 



Jesteśmy razem, 

ale myślimy o niebieskich migdałach. 

Każde z nas 

myśli o własnych niebieskich migdałach. 



Wymijamy się w drzwiach 

jak dwie równoległe linie, 

które przetną się w nieskończoności. 

Żyjemy obok siebie 

na dwóch odrębnych orbitach. 



Siadamy razem do stołu, 

jemy zupę, 

ale myślimy o niebieskich migdałach. 

Każde z nas 

myśli o własnych niebieskich migdałach. 



Patrzę w twoje oczy, 

lecz ich nie widzę. 

Dotykam twoich rąk, 

lecz ich nie czuję. 



Zdaje mi się, że myślę, 

zdaje mi się, że fruwam, 

ale jestem jak mikrob 

zasklepiony w swojej 

małej 

kropelce wody. 



Twój świat 

zamknięty jest w innej 

małej kropelce wody. 



Krążymy obok siebie - 

drobnoustroje 

wielkiego, 

niezrozumiałego 

wszechświata. 



Kocham cię 

z lęku przed samotnością. 

Jesteś mi niezbędna, 

jesteś mi potrzebna, 

abyś od czasu do czasu 

wymawiała 

bezmyślnie 

moje imię.