Równoległe linie

Kocham cię 
z lęku przed samotnością. 

Patrzę w twoje oczy, 
dotykam twoich rąk, 
wsłuchuję się w twój oddech. 

Jesteśmy razem, 
ale myślimy o niebieskich migdałach. 
Każde z nas 
myśli o własnych niebieskich migdałach. 

Wymijamy się w drzwiach 
jak dwie równoległe linie, 
które przetną się w nieskończoności. 
Żyjemy obok siebie 
na dwóch odrębnych orbitach. 

Siadamy razem do stołu, 
jemy zupę, 
ale myślimy o niebieskich migdałach. 
Każde z nas 
myśli o własnych niebieskich migdałach. 

Patrzę w twoje oczy, 
lecz ich nie widzę. 
Dotykam twoich rąk, 
lecz ich nie czuję. 

Zdaje mi się, że myślę, 
zdaje mi się, że fruwam, 
ale jestem jak mikrob 
zasklepiony w swojej 
małej 
kropelce wody. 

Twój świat 
zamknięty jest w innej 
małej kropelce wody. 

Krążymy obok siebie - 
drobnoustroje 
wielkiego, 
niezrozumiałego 
wszechświata. 

Kocham cię 
z lęku przed samotnością. 
Jesteś mi niezbędna, 
jesteś mi potrzebna, 
abyś od czasu do czasu 
wymawiała 
bezmyślnie 
moje imię.