W górach

Całowałaś mnie tak pożegnalnie,
      Jak do wiecznego snu,
I samego posłałaś w dal mnie,
      Bym się w przestrzeni snuł.

Więc błękitnym stałem się dymem
      Na szczytach martwych wzgórz,
I zapadłem w najbielszą zimę,
      I nie powrócę już.

Niech ci lepsze służą poranki,
      W lepszym nurzane śnie,
Niech zadzwonią ci w oknach sanki,
      Które uniosły mnie.

A ja spłynę cieniem śnieżycy
      W niemiłowany świat,
Ciemność będzie po mojej lewicy,
      A po prawicy wiatr.

Tak to bywa w górach na zimnie,
      Kiedy siwieje wiek,
Że odlotnie, mgliście i dymnie
      Życie się zmienia w śnieg.