W górach (wiersz klasyka)

Całowałaś mnie tak pożegnalnie,

      Jak do wiecznego snu,

I samego posłałaś w dal mnie,

      Bym się w przestrzeni snuł.



Więc błękitnym stałem się dymem

      Na szczytach martwych wzgórz,

I zapadłem w najbielszą zimę,

      I nie powrócę już.



Niech ci lepsze służą poranki,

      W lepszym nurzane śnie,

Niech zadzwonią ci w oknach sanki,

      Które uniosły mnie.



A ja spłynę cieniem śnieżycy

      W niemiłowany świat,

Ciemność będzie po mojej lewicy,

      A po prawicy wiatr.



Tak to bywa w górach na zimnie,

      Kiedy siwieje wiek,

Że odlotnie, mgliście i dymnie

      Życie się zmienia w śnieg.