Ostrzeżenie (wiersz klasyka)

Kto uwikłał w dni mych niepewność,

      W mój żałobny samotny los,

Twoją rzewność i twoją zwiewność,

      I twój ciepły jak oddech głos?



Kto twych oczu jasność jedwabną

      Rzucił w mrok moich ciemnych rzęs?

Czemu wątłe twe dłonie słabną

      Pod naporem nie twoich klęsk?



Czy ty nie masz lęku ni obaw,

      Że mym życiem zapragniesz żyć?

Lepiej sercem moim się pobaw

      I czym prędzej ode mnie idź.



Lepiej czoło mi tylko owiej

      Wiosną swoich różowych lat,

By ci było lżej i różowiej,

      Gdy się będę na chmurach kładł.



Ratuj życie swoje bezbronne,

      Bo gdy pierwszy napotkam gaj,

Upoluję twe ciało wonne,

      Tak mi dopomóż maj!



(1940)