Niedola

W moim pustkowiu
Chmury z ołowiu
      Nade mną wiszą.
Dal mimowolna
Leśna i polna
      Oddycha ciszą.

Śnieg, co polata,
Pada jak wata
      Na rany ziemi.
Jakże zagoję
Rozpacze moje?
      Boże, jak źle mi!

Mróz w białej komży
Po drogach krąży,
      Srebrzy i boli -
Już się ukorzę,
Użal się Boże
      Mojej niedoli.

(1940)