Na Wielkiej Niedźwiedzicy (wiersz klasyka)

Gdziekolwiek cię dopadnę, gdziekolwiek cię pochwycę, 

Zabiorę cię do siebie, na Wielką Niedźwiedzicę. 



Znużyły mnie już ziemskie rozboje i podboje, 

Na Wielkiej Niedźwiedzicy rozbiłem szatry moje, 



Na siedmiu wielkich światach, na siedmiu nowych lądach, 

Jednego twego ciała mój mały świat pożąda. 



Zaskoczę cię, przerażę, pochwycę i uniosę 

Na te obszary płynne, do moich siedmiu wiosen. 



Tam żaden ląd nie stwardniał, tam żaden świat nie ostygł, 

Przerzucam między nimi niedotykalne mosty, 



Przez mosty biegnie płomień - wieczne, serdeczne ciepło, 

Przy którym ciało moje sczerniało i okrzepło. 



Przerzucam giętkie mosty w czerwonej atmosferze, 

Pieszczotą i tęsknotą potęgę moją mierzę. 



Czy mierzę, czy nie mierzę - sam jestem niezmierzony, 

Mam jeden kwiat paproci dla ciebie przeznaczony, 



Czerwony kwiat paproci w płomiennej okolicy, 

Na skórach, na niedźwiedziach, na Wielkiej Niedźwiedzicy. 



Otulę cię, ogarnę, na siedem części potnę 

I oddam siedmiu gwiazdom twe ciało siedmiokrotne, 



Skrwawiony, nasycony na ziemi znów się ocknę 

I siedem świec zapalę, i zaćmię gwiazdy nocne.