Pierścień (wiersz klasyka)

Dom nasz stoi za górami, za miedzami, w ciemnym lesie, 

A na progu leży pierścień i już nikt go nie podniesie. 



Jeśli przyjdziesz do nas rankiem, pokrzywami cię wystraszę, 

Byś oczami zielonymi nie patrzyła w szczęście nasze. 



Jeśli przyjdziesz w czas powszedni, w czas leniwy, poobiedni, 

Złymi psami cię wyszczuję, bo jesteśmy źli i biedni. 



A gdy przyjdziesz o północy, poprzedzona obłokami, 

Gdy spotkamy się, jak dawniej, nieomylnie tacy sami, 



Będę karmił cię słowami, będę karmił cię gwiazdami, 

Będę karmił cię wilczymi, trującymi jagodami.