Doba

Dwadzieścia cztery smutki, 
To zwykła nasza doba, 
I dzień jest nie za krótki, 
I noc się nam podoba. 

Deszcz pada nieustanny, 
I nudny, i nużący, 
Za oknem chodzą panny, 
Smucące się niechcący. 

Za oknem wieczór spływa 
Po dachach i po rynnach, 
I ciemność odpoczywa 
Bezpieczna i bezczynna. 

Usiądę sam za stołem, 
Zamyślę się wieczyście 
O życiu niewesołym, 
Przez które ze mną szliście. 

O naszym domu niskim 
I o wysokim niebie, 
O wszystkich i o wszystkim, 
I za was, i za siebie. 

Dwadzieścia cztery smutki, 
To zwykła nasza doba, 
I dzień jest nie za krótki, 
I noc się nam podoba.