Sonata księzycowa

Księżyc usiadł na kominie 
I przez okno najbanalniej 
Zielonkawym światłem płynie 
Po podłodze twej sypialni. 

Po podłodze, po suficie, 
Nieuchwytnie, niepotrzebnie, 
Zielonkawe swoje życie 
Rozpryskuje mdło i srebrnie. 

Odnajduje grzebień w cieniu 
I zieleni się na nowo, 
I promieniem na grzebieniu 
Gra sonatę księżycową. 

Zielonkawym swoim jadem 
Księżyc sączy się w ulicę, 
Lunatyczne ręce blade 
Omdlewają pod księżycem. 

W noc majową, w noc usłużną, 
Księżyc nęci, księżyc mami, 
Ciało dręczy się na próżno, 
Wiosna pachnie obłokami. 

Zapach nuży, noc się dłuży, 
Broczy gęsty sen ze ściany, 
Księżyc pannę snem odurzył 
I odpłynął - niekochany. 

Zanim jeszcze mgła poranna 
Ludzkich ciał orzeźwi upał, 
Obok siebie blada panna 
Znajdzie w łożu kościotrupa.