Polka

Gdybym miał lat dwadzieścia pięć 
       I nieprzytomną moją głowę, 
A w głowie nieba jedną piędź 
       I jedno oko lazurowe, 

Może pod okno twoje znów 
       Przyniósłbym wierną mą niewolę, 
Może bym szukał innych słów, 
       Tak jak się szuka wiatru w polu, 

Lecz że już nie mam dawnych lat, 
       A lazur białym śniegiem opadł, 
Opuszczam ciebie, idę w świat, 
       W nieunikniony mój listopad. 

W zamarłym lesie brodzę sam, 
       Do ust przyciskam srebrny grzebień, 
I niewymyślną polkę gram, 
       I nie oglądam się za siebie.